I LEARNED ABOUT...

I've learned that you cannot make someone love you. All you can do is be someone who can be loved. The rest is up to them.

I've learned that no matter how much I care, some people just don't care back.

I've learned that it takes years to build up trust, and only seconds to destroy it.

I've learned that it's not what you have in your life but whom you have in your life that counts.

I've learned that you can get by on charm for about fifteen minutes. After that, you'd better know something.

I've learned that you shouldn't compare yourself to the best others can do but to the best you can do.

I've learned that it's not what happens to people that's important. It's what they do about it.

I've learned that you can do something in an instant that will give you heartache for life.

I've learned that no matter how thin you slice it, there are always two sides.

I've learned that it's taking me a long time to become the person I want to be.

I've learned that it's a lot easier to react than it is to think.

I've learned that you should always leave loved ones with loving words. It may be the last time you see them.

I've learned that you can keep going long after you think you can't.

I've learned that we are responsible for what we do, no matter how we feel.

I've learned that either you control your attitude or it controls you.

I've learned that regardless of how hot and steamy a relationship is at first, the passion fades and there had better be something else to take its place.

I've learned that heroes are the people who do what has to be done when it needs to be done, regardless of the consequences.

I've learned that learning to forgive takes practice.

I've learned that there are people who love you dearly, but just don't know how to show it.

I've learned that money is a lousy way of keeping score.

I've learned that my best friend and I can do anything or nothing and have the best time.

I've learned that sometimes the people you expect to kick you when you're down will be the ones to help you get back up.

I've learned that sometimes when I'm angry I have the right to be angry, but that doesn't give me the right to be cruel.

I've learned that true friendship continues to grow, even over the longest distance. Same goes for true love.

I've learned that just because someone doesn't love you the way you want them to doesn't mean they don't love you with all they have.

I've learned that maturity has more to do with what types of experiences you've had and what you've learned from them and less to do with how many birthdays you've celebrated.

I've learned that you should never tell a child their dreams are unlikely or outlandish. Few things are more humiliating, and what a tragedy it would be if they believed it.

I've learned that your family won't always be there for you.It may seem funny, but people you aren't related to can take care of you and love you and teach you to trust people again. Families aren't biological.

I've learned that no matter how good a friend is, they're going to hurt you every once in a while and you must forgive them for that.

I've learned that it isn't always enough to be forgiven by others. Sometimes you have to learn to forgive yourself.

I've learned that no matter how bad your heart is broken the world doesn't stop for your grief.

I've learned that our background and circumstances may have influenced who we are, but we are responsible for who we become.

I've learned that sometimes when my friends fight, I'm forced to choose sides even when I don't want to.

I've learned that just because two people argue, it doesn't mean they don't love each other. And just because they don't argue, it doesn't mean they do.

I've learned that sometimes you have to put the individual ahead of their actions.

I've learned that we don't have to change friends if we understand that friends change.

I've learned that you shouldn't be so eager to find out a secret. It could change your life forever.

I've learned that two people can look at the exact same thing and see something totally different.

I've learned that no matter how you try to protect your children, they will eventually get hurt and you will hurt in the process.

I've learned that there are many ways of falling and staying in love.

I've learned that no matter the consequences, those who are honest with themselves get farther in life.

I've learned that no matter how many friends you have, if you are their pillar you will feel lonely and lost at the times you need them most.

I've learned that your life can be changed in a matter of hours by people who don't even know you.

I've learned that even when you think you have no more to give, when a friend cries out to you, you will find the strength to help.

I've learned that writing, as well as talking, can ease emotional pains.

I've learned that the paradigm we live in is not all that is offered to us.

I've learned that credentials on the wall do not make you a decent human being.

I've learned that the people you care most about in life are taken from you too soon.

I've learned that although the word "love" can have many different meaning, it loses value when overly used.

I've learned that it's hard to determine where to draw the line between being nice and not hurting people's feelings and standing up for what you believe.

My Sad Early Life But A Stepping Stone To A Happy And Fulfilling Life...

My Sad Early Life

But A Stepping Stone To A Happy And Fulfilling Life

A Life In Which

Love

Loneliness

And Dark Nights Of Despair

Rattled The Very Bones Of My Body

Drained The Tears Of My Spirit

Shattered My Mind Into A Million Fragments

And Left Me For Awhile Plodding Through Life As An Empty Shell

A Lost And Helpless Soul

I Have Breathed The Air Of The Suffered Deep Psychological

And Spiritual Wounds Due To Death Of My Father At My Early Age

And Yet, My Spirit Would Not Be Broken

I Have Fought For Survival In The Name Of Love Of God

Powered By A Dogged Will Whose Voice Never Stopped Telling Me To “Never Give Up!”

There Is No Question

The Mental And Physical Struggles Of My Life

Have Proved Very Difficult To Overcome.

There Is Always A Lesson To Be Learned From Adversity

I Have Learned Many Such Lessons The Hard Way

But Have Found There Is A Light At The End Of The Tunnel

The Light That Leads Us Out Of The Darkness

Is The Positive Energy That Comes To Surround

Those Who Continually Search For What Life Has To Offer

The Answer Is Always Within

By Harnessing This Positive Energy

You Can Accomplish Anything

Nothing Has Ever Held Me Back From “Going For It”

I Have Not Let Anyone

Or Anything Stop Me

From Making My Dreams A Reality

I Keep On Keeping On

I Am An Unstoppable Force

I Am Headstrong

And Know Exactly What I Want

I Have Always Trusted My Intuition

It Is This Journey In Which Fractured Souls Are Made Whole Again

It Is This Journey In Which Wounds Are Healed

And Pain Is Finally Replaced With Love And Peace

THE MORE PROBLEMS YOU ARE FACING MAKE YOU SUCCESSFUL

The more problems you are facing make you successful.

One of the common complaints we hear from the people surrounded us, are the problems they are facing. Every day and everywhere there is a problem. Many times, we find it’s hard to stay happy. When one problem is solved, another one comes up.

People have money problems, work problems, relationship problems, family problems, health problems… the list goes on. And we tempt to think that people who are happy and successful are having fewer problems than us. Looking at the successful people we say, look, they don't have much problem. They have money they needed, they have job they love, they have good friends, they have obedient kids, they have the successful business, and they have loving family etc., everything going well with them. That is why they are happy and successful. But the reality is that the more successful you are, the more problems you have to face. More success means more challenges they have to face; more success means more risk they have to take.

Young and old, rich and poor, successful and unsuccessful, educated and uneducated, all have problems. The difference is the levels of their problems vary from each other. Rich and successful have big problems. Poor and unsuccessful have small problems. Still they all have problems which they can face. Successful people are successful just because they are ready to face challenges larger than normal people. Poor are poor just because they are not ready to face challenges and problems which rich people are ready to face. That is the difference.

AKALA KO HINDI MO PANSIN - Kabanata IV

Kabanata IV

“Nagigising na siya,” wika ng isang tinig.

“Ate Jean!”

Nagmulat ng mga mata si Jean.

“Y-Yvonne?” Nag-uulap pa rin ang kanyang paningin.

“O-oo, Ate Jean, ako ito. Kumusta ka na?” Marahan nitong hinaplos ang pisngi niya.

“M-masakit ang ulo ko. A-anong nangyari?” Napalingap siya sa paligid.

May kasama pala silang tatlong unipormadong pulis, may isang doktor at isang nurse din. Naroon si Marco at Francis, nakikipag-usap sa mga pulis.

“N-nahuli na ang serial killer-maniac na iyon, Ate Jean,” naiiyak na wika ni Yvonne.

“T-talaga? P-paano? Hindi ba’t—”

“B-bago ka pa niya nalaslas sa leeg, may mamang pumalo sa kanyang ulo. Nabuwal siya pero buhay pa. Nasalo ka ng mama at matapos ka niyang ilapag sa lupa ay ako naman ang pinawalan niya.”

“S-sinong mama ‘yon?”

“Ewan ko, narinig ko lang na tinatawag nila ito ng Josh. Tapos ay itinali niya si Steven at humingi siya ng tulong kaya nahuli na ang gagong iyon.”

“God!” Muli siyang kinilabutan sa isiping muntik na siya sa kamay ng killer na iyon. “Bakit naman kasi sumama ka sa kanyang pumasok sa loob ng kasukalan?” Pahinamad na naupo siya sa kama habang pasulyap-sulyap sa gawi nina Francis.

“K-kasi, akala ko mabait siya. Pinakyaw kasi niya ang tinda kong kuwintas kahapon. Tapos, binigyan niya ako ng malaking tip. Iuuwi daw niya sa kanilang bansa ang mga iyon at susubukang ibenta.”

“Kahapon pa pala, bakit hanggang kanina ay magkasama kayo?”

“K-kasi, gusto niyang magkuwentuhan kami sandali sa batuhan. Marami raw siyang ikukuwento sa akin na inspiring success stories. Iyon bang kagaya ko na mahirap lang, tapos ay biglang umasenso. Akala ko talaga, mabait siya. Tapos, noong nag-uusap na kami sa batuhan, bigla siyang nagyaya na maglakad-lakad daw kami habang nagkukuwentuhan,” pahikbing wika ni Yvonne.

 “Susme! Bakit ka naman nagtiwala agad?”

“Akala ko kasi’y sa malapit lang kami maglalakad-lakad. Nang makubli na kami sa karamihan ay bigla niya akong tinutukan ng labaha at hinawakan sa kamay. Hindi na ako nakapalag sa takot nang hilahin niya sa loob ng kasukalan.”

Napailing na lang si Jean sa kainosentihan ni Yvonne. Gayunpaman, hindi rin niya ito masisi.

Kahit naman siya ang niyaya ni Steven at hindi pa niya alam na masamang tao ito, tiyak na pauunlakan niya ang lalaki.

“O, okay ka na ba, Jean?” kaswal na tanong ni Marco na palapit sa kanila.

“O-oho, Sir! S-salamat nga ho pala sa—”

“Huwag ka sa akin magpasalamat, kay Josh. Siya ang pumukpok sa ulo ng killer na iyon kaya hindi ka nalaslas sa leeg.”

“J-Josh ho? Sinong—”

“Iyong bago nating boy at maintenance dito sa resort. Naisipan ka raw niyang sundan nang mapansin niyang parang may hinahabol ka sa kasukalan. Mabuti na lang at dumating siya sa tamang oras.”

Si Josh Montemayor! Siya ang tumulong sa akin! Hindi siya makapaniwala sa narinig, at the same time, tila may mahiwagang damdamin na sumikdo sa kanyang dibdib sa isiping iyon.

“N-nasaan ho siya? M-magpapasalamat ho ako sa kanya.”

“Ah, baka nagbalik na sa quarters nila. Anyway, bukas ka na lang magpasalamat sa kanya. O, aalis na kami. Kakausapin ka raw muna nina Sarhento para sa report nila tungkol kay Steven Edward.”

“O-oho.”

Pero kahit kausap na niya ang mga pulis na nag-iimbestiga, si Josh Montemayor pa rin ang nasa utak niya.

Nakakahiya talaga ang mga inasal ko sa kanya noon. Ang suplada ko sa kanya, iyon pala ay siya ang taong magsasalba sa buhay ko.

“SO, ngayong tapos na ang misyon mo rito sa isla, babalik ka na ba sa Manila?” kaswal na tanong ni Francis habang nagsasalin ito ng alak sa tatlong kopita.

“Nope!” pahinamad na tugon ni Josh habang nakataas ang mga paa sa ibabaw ng mesa at nilalaru-laro sa kamay ang kopita nitong may laman pang alak.

“Ah, gusto mo pa ring magbakasyon dito sa isla? Sabagay ay kailangan mo rin nga ng relaxation. Siguradong pagdating mo sa Manila ay —”

“Gusto kong ituloy ang pagtatrabaho rito sa resort bilang boy at maintenance.”

“What?” Napalingon si Marco dito. “At ano namang kabalbalan ‘yang tumatakbo sa utak mo?”

“Well, masarap palang magtrabaho rito bilang boy. Maraming tsika babes na nagpapa-tsarming sa akin.”

“Really? Baka naman may napagtutuunan ka na ng pansin sa mga babaeng narito?” biro ni Francis.

“Well, of course.”

“Huhulaan ko. Si Jean Del Sol, hindi ba?” hula ni Marco.

“Yap! Ang galing mo, ah! How did you know?”

“Kaya nga nailigtas mo siya sa kamay ni Steven, dahil all eyes ka sa kanya bukod pa sa pagtutok mo sa killer-maniac na iyon, hindi ba?”

“Yeah! She’s beautiful, smart and —”

“And an ambitious young lady. Hindi ka papasa sa kanya, Josh. Common knowledge sa mga kasamahan niya rito ang pagiging ambisyosa niya. Kaya nga kahit type siya ng mga kasamahan niya rito, nobody dares to court her. Well, friends, okay lang sa kanya. Mabait siya sa mga ito. Pero kapag dinidiskartehan na siya, no way! Nambabara siya.”

“Ah, fortune-hunter, ha? I really hate that kind of women, you know. Kaya nga hindi ako nagpapatali sa mga nagiging girlfrierid ko, dahil nahahalata kong hindi lang sila after kung sino ako, kundi sa mamanahin ‘ko rin. Anyway, alam ko naman kung gaano siya kataray. Ilang beses na ba niya akong nabiktima. Pero maraming paraan sa pagpapaamo ng kagaya niya, Marco.”

“Don’t dare to do that, Josh. Kung hindi ka rin lang seryoso sa kanva, spare her. Mahusay siyang empleyado ng resort. Katunayan ay inirekomenda na siya ni Denise na ma-promote bago pa umalis.”

“Don’t worry, Francis, hindi ko naman siya iisahan, eh. Tuturuan ko lang siya ng leksiyon. She should know na ang pag-ibig ay hindi namimili, lalong hindi nakakaiwas kapag pumasok sa puso.”

“Hah! Kung magsalita ka, para bang expert ka na sa love, ha? If I know, wala sa bokabularyo mo ang love.”

“Pinsan, alam ko ang kahulugan ng love. Kagaya nang nangyari sa inyo ni Francis, ni Charles. But as of now, ayoko pang ma-in-love. Tama na muna sa akin ang mga fling. No commitments involve.”

“Bahala ka na nga.”

“Thanks. Basta ako pa rin ang bagong boy dito, ha?”

“Sure. Pero ikaw rin, kailangan mo pang maghirap sa pamamalagi rito. Baka hindi ka makatagal.”

“Don’t worry, nakasanayan ko na rin ang magtrabaho rito. And I enjoy every minute of it. Basta huwag lang ninyong i-re-reveal ang tunay kong pagkatao hangga’t wala akong go-signal, okay?”

“Sure!” sabay na wika nina Francis at Marco. “At sana’y hindi ikaw ang mahulog sa sarili mong patibong, Josh.”

Malakas na halakhak lang ang tugon ng binata.

“That will not happen to me!”

“Okay, sinabi mo, eh. Pero tumawag nga pala sa akin si Tita Cassey. She ask me kung narito ka pa raw ba? I said yes. Kinukulit daw kasi siva ni Sylvi kung nasaan ka.”

“Ha? Ano raw ang sabi niya?”

“Well, alam naman ni Tita na may hawak kang kaso, kaya sabi raw niya ay wala ka at nasa ibang bansa. Pero para daw ayaw maniwala.”

“Oh no!” Napatutop sa noo si Josh.

Sylvi is his current girlfriend, or let us say na current fling. Isang sikat na fashion model and at the same time ay anak ng isang business tycoon na kilala sa bansa. At kaya iniiwasan na sana niya ang babae ay dahil nararamdaman niya na gusto na siyang sakalin nito.

Demanding sa oras niya, selosa, nagger at higit sa lahat, may pagkakataong may kalakip na pagbabanta ang tinig nito kapag napag-uusapan ang salitang hiwalayan.

“So, paano mo aayusin ‘yan? Baka mamaya ay biglang sumugod dito ang babaeng ‘yon?”

Saglit ha nag-isip si Josh.

“Okay, I’ll call her gamit ang cellphone ko. Sasabihin kong nasa Amerika ako, o kahit na saang bansa. Pangangakuan ko na lang na uuwian ko siya ng pasalubong para mapanatag.”

“Do that. Baka mag-eskandalo rito ang babaeng iyon.”

“Yeah!” Pero hindi pa man, nag-aalala na si Josh. Baka hindi kumagat sa plano niya ang babae.

ABALA si Josh sa pagtatali ng bangka sa isang nakausling kahoy sa dalampasigan. Abala rin si Jean sa pag-aaral sa anyo nito habang hindi pa siya napapansin nito na papalapit.

Well, talagang macho siya. No wonder isang palo lang niya kay Steven ay tumba na ang gagong iyon. Parang hindi na rin niya nakikita na pantalong sira sa tuhod at sandong hakab sa katawan ang suot nito.

“J-Josh…” tawag niya rito nang makalapit na.

Dahan-dahan itong lumingon.

“O, Jean, ikaw pala? Kumusta ka na?” Pagdaka ay simpatikong ngiti ang sumungaw sa mga labi nito.

“Ah, o-okay na. G-gusto ko lang magpasalamat sa iyo sa nagawa mo kagabi. Kung nagkataon ay patay na sana ako ngayon.”

“Wala ‘yon. Nagtaka lang kasi ako kung bakit ganoon ang reaksiyon mo habang hinahabol ‘yong dalawang papasok sa kadawagan. Kaya naman naisip kong sundan ka. Buti na lang, kung nagkataon ay nalaslas na ng gagong iyon ang makinis mong leeg.” Saka ito sumulyap sa gawi ng leeg ni Jean.

Gayunpaman, hindi nakalampas sa paningin niya na padaplis ding dumaan sa gawi ng malusog niyang dibdib ang paningin nito.

Pero sa halip na mainis, lihim na lang siyang napailing.

Pilyo talaga ang lokong ito, naisip niya saka siya napangiti.

“B-buti alam mo na ang pangalan ko.”

“Oo naman, sinabi ni Yvonne, ‘yong dalagitang nakatali sa puno.” Humakbang na ito palapit sa kanya. “Kumusta? May masakit ba sa iyo?”

Napatitig siya sa mukha ng binata. Dama niya ang kalakip na pag-aalala sa tinig nito.

“W-wala naman. Okay na ako talaga. Paano, salamat na lang, ha? Babalik na ako sa hotel.”

“Sige.” Bahagyang napalis ang ngiti sa mga labi nito.

Tumalikod na siya at humakbang palayo rito.

Pero bakit may pakiramdam siyang ayaw pa niyang matigil ang pakikipag-usap dito?

Bakit parang gusto niyang kulitin siya nito na mag-usap pa sila?

ILANG araw na ang nakararaan mula nang mangyari iyon, pero pakiramdam ni Jean, may bahagi ng kanyang pagkatao ang nanlumo.

Dati ay naghahanap ang mga mata niya ng lalaking posibleng maging daan sa katuparan ng kanyang mga pangarap, pero ngayon, tila hindi na mahalaga sa kanya iyon.

Tapos na ang leave niya kaya naman balik-trabaho na naman siya. And this time, mas seryoso siya sa pagtatrabaho.

At dahil na rin sa pangako ni Denise na mapo-promote siya, bukod pa sa kahit paano ay nakatulong siya sa pagkakadakip ng killer-maniac na nakapasok sa resort, nataas na ang posisyon ng dalaga kasabay ng umento sa sahod na thirty percent.

Isang malaking konsolasyon na iyon para sa dalaga.

Mag-iipon na lang ako. Baka sakaling iyon pa ang maging daan para naman umasenso ako, naisip niya. Sabagay, kung darating ang inaasam kong prince charming na hahango sa akin sa pagka-cinderella ko, hindi ko kailangang maghanap at gumawa ng paraan.

“Uy, seryoso siya,” pabulong na biro ni Malou, kasamahan niya dati na receptionist, ngayon ay siya na ang over-all supervisor ng mga chambermaid.

“Ha? Ah, may iniisip lang ako.”

“Talaga? Ano kaya iyon?”

“Wala lang, naisip ko lang na panahon na talaga para magseryoso ako sa trabaho. Baka sakaling tumaas uli ang ranggo ko,” pabirong wika niya rito.

“Uy, inspirado dahil na-promote.”

“Siyempre naman. Teka nga pala, bakit ba narito ka? Inaabala mo naman ako, eh. Saan ka ba naka-assign?”

“Sa lobby. Pero may nagpapaabot kasi sa iyo nitong maliit na papel.”

“Ha?” Nagulat pa siya nang ilagay nito sa palad niya ang isang nakatuping papel. “Kanino galing ito?”

“Ewan ko. Iniabot lang sa akin ni Monching, iyong guard na nakatalaga sa main entrance. May nakikisuyo raw na ibigay sa iyo.”

“Ganoon?” Nagtatakang sinipat niya ang nakatuping papel na naka-stapler pa. “Ano kaya ito?”

“Ewan ko. O, sige, punta na ako sa puwesto ko.”

“Sige.” Kunot-noong inalis niya ang pagkaka-stapler niyon.

“Birthday ko ngayon, baka naman puwedeng maimbitahan kang kumain mamaya kapag off ka na? Doon lang sa ihawan ng barbeque sa labas. Please…? — Josh…”

Apat na letra lang ang pangalang nakalagda, pero tila may ginising na kung ano sa dibdib ni Jean ang munting paanyaya na iyon.

Josh, bakit ba kasi bigla kang dumating sa buhay ko? Bahagyang lumamlam ang mga mata niya at wala sa loob na napatingin sa labas ng dingding na salamin ng hotel.

He was there, nakatanaw sa kanya, bahagya pang kumaway kasabay ng isang simpatikong ngiti.

Simple lang ang dapat niyang gawin, irapan ito at itapon sa kalapit na trash can ang maliit na papel.

Baka akala ng lalaking iyon, komo nailigtas siya sa killer-maniac na si Steven, okay na sa kanya na makipaglapit dito.

Pero bahagya siyang ngumiti kasabay nang marahang pagtango.

Kitang-kita niya nang lumuwang ang ngiti sa mga labi ng binata saka napasuntok sa hangin.

Itutuloy…

AKALA KO HINDI MO PANSIN - Kabanata III (pangalawang bahagi)

Kabanata III (pangalawang bahagi)

“Wala si Sir Marco,” wika ng isang bellboy na nasalubong niya sa hallway. “Nakita ko kaninang hapon na sumakay ng chopper kasama ang misis niya. Ibinilin nga kay Mang Gaston na ipalinis ang swimming pool dahil may darating na mga special guest bukas. Bakit ba?” “W-wala.” Litong lumayo na siya rito, diretso palabas ng hotel. Natanaw niya si Yvonne na mukhang engrossed na engrossed sa sinasabi ni Steven. Nakaupo ang dalawa sa isang malapad na batuhan at sa malas ay nakuha na ng banyaga ang kalooban ng dalagita. No! Hindi siya dapat maniwala sa boladas ng buhong na iyon! Akmang hahakbang siya palapit sa mga ito. “Miss…” “Ha?” Napalingon siya sa may-ari ng baritonong tinig na umagaw sa kanyang pansin. Si Josh Montemayor, nakangiti habang palapit sa kanya, nakapamulsa ang mga kamay sa kupas na maong. And this time, t-shirt na puti ang suot nito kaya mas disenteng tingnan. But still, ang macho pa rin ng dating dahil hakab na hakab pa rin iyon sa malapad nitong dibdib. And goodness, bagong paligo na naman yata ito dahil basa-basa pa ang buhok. She’s freezed for a while. Hanggang makalapit na ito sa kanya. “Mukhang ayaw kang dalawin ng antok, ah?” nakangiti pa rin nitong tanong habang namamasyal ang mga mata sa kabuuan ng kanyang mukha. Hindi pa rin siya makakibo. Isang sulyap ang ginawa niya sa kinaroroonan nina Steven at Yvonne. Oh no! Pababa na sa batuhan si Yvonne habang inaalalayan ni Steven. “Miss, may problema ba?” “H-ha?” Muli siyang napatingin sa mukha nito. “P-puwede ba, huwag mo nga akong guluhin?” angal niya sabay hakbang patungo sa gawi nina Steven. “Miss, sandali!” Ngunit tuluy-tuloy na siyang humakbang palayo. Pasunod kina Steven na ewan niya kung saan patungo. Pagawi ang mga ito sa dulo ng dalampasigan. Yvonne! Hindi naman niya magawang ilakas ang pagtawag sa pangalan ng dalagita. Baka maalerto si Steven at lalong malagay sa panganib ang buhay nito. Ngunit dahil malayo ang agwat sa kanya ng mga ito, hinihingal na siya ay hindi pa rin makaabot sa hinahabol. Saglit siyang huminto sa paghakbang upang habulin ang hininga. No! Nanlaki ang mga mata niya nang makitang pagawi na sa bungad ng kasukalan sina Yvonne. Anong nangyari sa batang iyon? Bakit sasama siya sa loob ng kasukalan? God! Nasaan ba ang tatay ng batang ‘to? Napilitan siyang muling sumunod sa mga ito. Lalo siyang kinabahan nang makitang tuluyan nang nakapasok sa bungad ng kasukalan ang dalawa. Mayamaya ay natanaw niyang hinawakan nito sa braso si Yvonnc habang tila nagwawala ang huli. Binilisan pa niya ang pagtakbo. MADILIM sa loob ng kasukalan, nagkakapatid-patid si Jean sa paghakbang dahil sa malalaking ugat ng puno sa kanyang daraanan. Ngunit sige pa rin siya sa paghakbang. Tuluyan nang nawala sa kanyang paningin sina Steven. At kahit masasal na ang tibok ng kanyang puso, alam nyang wala siyang dapat na aksayahing oras. Baka sa mga sandaling ito ay nasa panganib na ang buhay ni Yvonne. Nasaan kaya sila? Humihingal na saglit siyang namahinga habang nakaupo sa ugat ng isang puno. “Huwag!” Napatayo siya nang marinig ang impit na tiling iyon. “Yvonne!” Ngunit wala na siyang narinig na anumang ingay. “Yvonne!” Napilitan siyang muling maglakad. This time ay pilit niyang tinalunton ang pinagmulan ng tili kanina. Nakarinig si Jean nang mahinang pagtawa. “You’re now mine, baby!” Si Steven ‘yon! Kahit kinakabahan ay walang ingay na humakbang siya palapit sa pinagmulan ng tinig. Eksaktong paghawi niya sa makapal na kumpol ng mga dahon ay nabanaagan niya ang isang malaking tao na may ginagawa. Tila may itinatali iyon sa katawan ng malaking puno. Si Yvonne! Sigurado siyang si Yvonne ang nabanaagan niyang nakatali sa puno. Umiiyak ito, pero hindi makasigaw. Kaya pala ay may nakasupalpal na kung ano sa bibig. “There!” Nakangising minasdan ni Steven ang ayos ng dalagita nang matapos ito sa ginagawa. Nakasandal sa malaking puno si Yvonne, nakatali nang pataas ang mga kamay at magkalayo ang mga paa habang nakatali rin ang mga iyon paikot sa puno. God! Parang baboy ang ginawa kay Yvonne ng hayop na ito! Naningkit sa galit ang mga mata ni Jean. “Now, for our finale…” Nakangising dumukot sa bulsa si Steven. Kumislap sa dilim ang isang matalim na bagay. Nanlalaki ang mga matang napatitig si Yvonne sa bagay na iyon. Pati ang nakasilip na si Jean av napanganga. Labaha, iyon ang sigurado niya na hawak ni Steven. Tumaas ang kamay ng lalaki. Iniamba ang labaha na ihihiwa sa kung saang parte ng katawan ni Yvonne. “No!” hindi napigilang sigaw ni Jean. Natigilan si Steven sa gagawin. Agad itong napalingon sa pinanggalingan ng sigaw. No! At huli na para sa kanya ang magtago. Kahit madilim, alam niyang nakatitig na sa kanya ang lalaki. “Who are you, huh?” Nagsimula itong humakbang palapit sa kanya. Pakiramdam niya ay namamanhid ang kanyang buong katawan at wala siyang kakayahan na gumalaw kahit munti man. Naparaan si Steven sa natatanglawan ng liwanag ng buwan na sumisingit sa mga siwang ng makapal na dahon. Nakita ni Jean ang mukha nito, nakangisi, nanlilisik ang mga mata. Animo halimaw na handang manila. Lalong nanlamig ang buo niyang katawan. Gusto lang niyang tulungan si Yvonne, bakit ngayon ay siya na ang haharapin nito? “S-Steven, please don’t,” kahit paano ay nagawa niyang bigkasin sa namamaos na tinig. “Jean?” Nabosesan nito ang dalaga. “Yeah, it’s you!” Lalong napangisi ang lalaki. “That’s good, ah! Two birds in one stone.” Napalunok si Jean, unti-unti na niyang nahahamig ang sarili at nagsimula nang gumana ang kanyang utak. “S-Steven, please let her go. She’s too young. J-just take me.” Saka niya gustong pagsisihan ang nasabi na. “Oh, really? You want to be a hero, ah?” Huminto na ito sa paglapit ng ilang hakbang ang layo sa kanya. “S-Steven, why?” Lihim na naging mailap ang mga mata niya. “Why? Oh, what a silly question? It’s just for fun, baby. You know, I’m a serial killer. My victims are ambitious and opportunistic ladies. You and Yvonne is my twelfth and thirteenth victim. But don’t worry, I’ll give you the honor of being the thirteenth. Yvonne is so easy to kill. And besides, I really like you a lot. I know you’re more ambitious than Yvonne.” “N-ho, that’s not true!” Bigla ay gusto niyang pagsisihan ang pagiging ambisyosa. “I’m not —” “Just shut up!” bulyaw nito. Natahimik siya. “Now, come here!” Bigla nitong hinawakan sa kamay si Jean. “No!” Na agad naman niyang nailagan sabay tadyak sa harap nito. “Ouch!” Napasapo sa harapan si Steven, saka dahan-dahang napaluhod. “D-damn you!” “Damn you ka rin!” Paiwas ditong nagtatakbo ang dalaga patungo kay Yvonne. “Yvonne, okay ka lang?” Mabilis niyang tinanggal ang busal sa bibig ng dalagita. “A-ate Jean, bilisan mo!” bulalas nito nang makalaya ang bibig. “O-oo — oo!” Tarantang kinalag ni Jean ang tali nito. “Bilis!” Nagpapapalag si Yvonne sa pagkakatali. Mayamaya ay napatili ito nang mapatingin sa likod niya. “Hayan na siya!” “H-ha?” Sabay lingon ni Jean. “Damn you, lady! I’ll kill you!” “No!” Napatili na lang siya nang makitang nasa likuran na nga niya ito. Sabay taas ng kamay na may hawak na labaha na minsan pang kumislap sa dilim ang talim. “Don’t!” Kasabay nang pagdidilim ng kanyang paningin, bahagya pa niyang naulinigan na may umigik. Kasunod niyon, ay wala na siyang natandaan pa.


Itutuloy...

AKALA KO HINDI MO PANSIN - Kabanata III (unang bahagi)

Kabanata III (unang bahagi)

Kahit napaso na sa pakikipaglapit kay Steven, hindi pa rin nadala si Jean. Naroon na naman siya sa dalampasigan, looking for somebody na posibleng humango sa kanya sa kahirapan.

Iyon kayang isang iyon? Gwapo naman kahit may edad na. Nakatingin siya sa isang lalaking palakad-lakad sa dalampasigan. Aba, nabasa ko sa pinirmahan niya sa guest list na biyudo siya, ha? Kinilig siya nang maalala iyon.

Pero marami na tiyak anak ang lokong ‘yon. Mahirap na, baka ako pa ang lumabas na kontrabida sa buhay nilang mag-aama. Paano kung salbahe ang mga anak nila?

Ibinaling niya ang paningin sa ibang panig ng resort. Bahagya pa siyang nagulat nang makitang palapit sa kanya si Steven.

Oh no! At palapit sa akin ang killer na ito! Hindi niya ako dapat —

“Jean, wait for me babes!” sigaw ng German.

Oh no!

“A-ah, h-hi!” Napilitan siyang harapin ito.

“I’m looking for you all over the place yesterday, where have you been?”

“A-ah, I’m dead tired yesterday, so I-I decided to stay in my room t-the whole day.”

“Ah,” napatangu-tango ito. “Anyway, can I invite you for dinner?”

“H-ha?” Patay! Baka makahalata kapag tumanggi ako agad. “Ah. I have a meeting with my boss, you know. S-so I-I think I can’t go out with you tonight.”

“Oh, how sad. Anyway, how about a snack? It’s only four o’clock in the afternoon. Can you give me a little bit of your time?”

“H-ha? Ah, I think not now. I have to fix myself for the meeting, you know. My boss will be angry if I’m late. H-he’s very strick, you know?”

“Oh! I think that’s not the proper way of treating an employee as beautiful as you.”

“O-oh, thank you.” Kahit na ano pang pambobola mo sa akin, hindi na ako kakagat, oy!

“Anyway, how about tomorrow night? Have dinner with me?”

“H-ha?” Hmp! Kulit! “Ah, let us see. B-but I’m not so sure, ha?”

“Okay, that’s enough for me. I hope you can make it. Bye for now!”Bahagya pa itong kumaway.

“Y-yeah.” Nakangiwing kumaway din siya.

Whoo! Ang hirap namang itaboy ang isang iyon. Hindi pa nakahalata. Humarap siya patungo sa hotel.

“Ay!” Para lang magulat nang mabangga siya sa malapad na dibdib ng kung sino.

“Oh, I’m sorry!” Naging maagap naman ang lalaki sa pagsalo sa kanya kaya hindi siya tuluyang nangudngod sa katawan nito.

“Ouch!” Pero bahagya palang natapilok ang kanyang paa kaya bahagya siyang napangiwi.

“Hey, anong nangyari sa iyo?” nag-aalalang tanong nito.

Awtomatikong nagtaas ng paningin ang dalaga.

Then their eyes met.

It was two deep set of eyes, black, and she has that feeling na tagus-tagusan sa kanyang kaluluwa ang matiim na titig nito.

But still, tila siya nahihipnotismo at tila ayaw niyang ilayo ang paningin sa mga matang iyon.

Sa mga mata ng boy, tubero, at mahirap na pangatlong beses nang sumasanga sa kanyang landas.

“Nasaktan ka ba?” he said in a husky voice.

Tila musika sa pandinig niya ang narinig na boses.

“N-natapilok ako,” wika niya sa mahinang tinig na siya lang yata ang nakarinig.

“Halika sa batuhang iyon, hihilutin ko ang paa mo.” Saka nito tuluyang pinangko ang dalaga.

“Hey!” Saka pa lang parang naalimpungatan si Jean nang maramdaman niyang tila siya lumutang sa ere.

“Upo ka diyan.” Pagkalapag nito sa kanya ay agad na lumuhod upang hawakan ang kanyang paa. “Alin ba dito ang natapilok?”

“Oh!” Mainit ang palad ng lalaki, humahalo iyon sa sumisigid na kirot sa ugat ng kanyang paa na natapilok.

“Ito ba?” Hinawakan nito ang isa niyang paa na nagsisimula nang mamaga.

“O-oo.” Gusto sana niyang mag-react. Bakit kung hawak-hawakan nito ang paa niya ay para bang close na sila?

Pero nang magsimulang humilot-humimas sa paa niya ang palad nito, marahan siyang napapikit. Minsan pang nagsanib ang kirot at init na nagmumula sa palad nito.

“Naipitan lang ito, huwag kang malikot, hihilahin ko, ha?”

“H-ha?”

Pero bago pa siya nakapalag, nahila na nito ang paa niya.

May narinig si Jean na tila ugat na nabaltak, pagkuwa’y naramdaman niya na nagsimulang dumaloy ang dugo sa ugat niya.

“Hayan, hindi na sasakit ‘yan kapag itinapak mo.” Nakangiting tumayo na ang lalaki at bahagya pang ipinagpag ang mga kamay.

Nakamaang lang siya rito. Oo nga at sando at pantalong maong pa rin ang suot nito, pero halatang bagong paligo, kay bangu-bangong tingnan dahil sa clean-cut na buhok, plus that close-up smile na nagsisimula na talagang umakit sa kanyang pihikang panlasa.

“S-salamat,” wika niya habang dahan-dahang itinatapak ang paa sa buhanginan.

Mabuway sa simula, natatakot kasi siyang ilapat nang husto ang paa dahil baka sumigid na naman ang kirot.

“Okay lang ‘yan, hindi na ‘yan sasakit,” nakangiti pa ring wika nito.

“S-sigurado ka?”

“Oo naman. Sige, itapak mo nang husto ang paa mo?”

Tuluyan na nga niyang inilapat sa buhanginan ang paa. Walang makirot, bahagya lang tila nakukuryente ang talampakan niya.

“Kita mo na. Sige, ihakbang mo na.”

Sinunod ni Jean ang sinabi nito. Hindi na nga sumakit ang paa niya.

“Okay na.”

Pabuntong-hiningang hinarap na niya ang lalaki.

“Salamat, ha,” walang kangiti-ngiting wika niya. “Ano nga uli ang pangalan mo?”

“Josh, ikaw, anong pangalan mo?” Muli nitong inilahad ang palad sa kanya.

“Itinanong ko lang kung anong pangalan mo, hindi pa rin ako makikipagkilala sa iyo, ‘no?” Pagkawika niyon ay tinalikuran na niya ito.

“Miss!”

Ngunit inignora na lang niya ang pagtawag nito.

HMP! Nakakainis! Biling-baligtad sa higaan si Jean. Bakit ba hindi maalis sa isip ko ang mukha ng lalaking ‘yon! Nagtakip pa siya ng unan sa mukha.

Mayamaya ay bumangon siya upang magtungo sa bintana.

Hindi siya ang lalaking para sa iyo, Jean Del Sol. Magugutom ka lang sa kanya, pangaral niya sa sarili.

Pero kahit ano ang sabihin niya sa sarili, hindi na maalis sa kanyang isip ang mukha ng lalaking iyon.

Kahit boy lang siya, ang bango niya, naalala niyang nalanghap niya ito kaninang kinarga siya. At hindi magaspang ang kanyang balat, pino pa nga iyon. At ang mga bisig niya, malalakas. Para bang kayang-kaya niya akong buhatin kahit tumatakbo siya. Binata pa kaya siya? Naipilig ni Jean ang ulo sa isiping iyon.

At ano naman ang pakialam ko kung binata pa siya? Kahit ba dalaga pa ako, hindi siya ang bagay sa akin! Inaway na naman niya ang sarili. Anyway, puwede kayang makipag-fling sa kanya? Saka siya napahagikgik.

Mayamaya ay natigilan siya sa pag-iisip ng kung anu-ano. Isang pamilyar na bulto ng lalaki ang nakita niyang naglalakad sa dalampasigan.

Si Steven! At… at kasama niya si Yvonne! Oh no! Baka ang bata ang biktimahin niya! Bigla siyang nag-alala para sa dalagita na naging malapit na rin sa kanya.

Litong nagpalakad-lakad sa kabuuan ng silid si Jean. Iniisip niya kung pupuntahan si Yvonne para bigyan ng babala na huwag lumapit kay Steven, o kaya naman ay sasabihin niya kay Marco na si Yvonne naman ang tila tina-target ng killer-maniac na iyon.

Ang huli ang naisip niyang gawin. Nagsuot siya ng roba at lumabas ng silid. Kailangang makausap niya si Marco.

Itutuloy...

AKALA KO HINDI MO PANSIN - Kabanata II

Kabanata II

SHIT! Nakuyom ni Joshua ang kamao habang nakasilip sa binocular.

Naroon siya sa The Iron Eagle Yatch at kasalukuyang minamanmanan ang kanyang target na subaybayan. Hindi niya alam ang panganib na kanyang hinaharap sa pakikipaglapit sa lalaking iyon!

At ewan kung bakit, kumukulo ang dibdib ni Joshua sa isiping halatang nagpi-flirt ang babaeng kausap nito kay Steven Edward.

I have to do something. Baka malingat lang ako ay malaslas na ang leeg ng babaeng iyon.

Sukat sa isiping iyon, bumaba ng yate ang binata at lumipat sa bangkang nakatali sa gilid niyon.

Pagkuwa’y sumagwan siya upang makadaong sa pampang.

Habang palapit siya sa dalampasigan, palapit naman siya nang palapit kay Steven at sa babaeng kausap nito.

He’s eyes focus to that familiar face na kahapon ay umagaw ng kanyang atensiyon hindi lang dahil sa taglay nitong ganda, kundi dahil sa pabagu-bagong reaksiyon na naging dahilan kaya nilapitan niya ito. Naisip nga niya kahapon, sayang naman ang babaeng iyon, luka-luka yata.

Pero ngayon, hindi na siya nanghihinayang, nag-aalala na siyang talaga. Lalo na at natanaw niyang tumayo na si Steven at magalang na inilahad ang palad sa babae.

Nakangiting tinanggap naman iyon ng babae at sabay na silang naglakad patungo sa hotel.

Shit! Paano ako lalapit sa babaeng iyon na hindi makakahalata?

“AH, Si Jean Del Sol?” wika ni Marco nang makita ang babaeng kausap ni Steven. “Regular employee siya ng resort natin. Nasa bakasyon lang siya ngayon kaya gagala-gala. So, anong problema sa kanya?”

“Hindi mo ba nakikita, masyado siyang malapit kay Steven? Bawat sandaling mamalagi siya sa tabi nito ay nalalagay sa panganib ang kanyang buhay.”

“Joshua, relax. Kaya ka nga nakasubaybay sa German na ‘yan, dahil sa dala niyang panganib sa resort, hindi ba? Aba, mahina kang detective kapag nakalusot sa iyo ang isang ‘yan.”

“Marco, napakadulas ng hayup na iyon. Ilang beses na siyang nakakalusot sa mga pulis na nagbabantay sa kanya noong nasa Boracay siya. Ilang babae ang natagpuang patay ngunit hindi man lang nahuli sa actual ang gagong ‘yon. Iyon ang ikinatatakot kong mangyari sa Jean Del Sol na ‘yon.”

Natigilan si Marco.

“Kung kausapin ko si Jean? After all, she’s our employee.”

“You do that?”

“Of course. Para rin naman sa kanya ‘yon, eh.”

Ilang sandaling nag-isip si Joshua.

“Paano kung hindi siya makinig sa iyo?”

“Kailangan niyang makinig.”

“Paano kung sabihin niya kay Steven na may nagmamanman dito?”

“Hindi niya gagawin iyon. Natural na nasa management pa rin ang kanyang loyalty.”

Muling nag-isip si Joshua.

“Sige, kausapin mo siya.”

“SIR?” Nanlaki ang mga mata ni Jean nang malaman ang bagay na iyon.

“Yeah, kaya para rin sa kaligtasan mo, you have to stay away from that German National. Under surveillance ang lalaking iyon dahil sa ilang ulit na pagpatay sa mga babaeng nakikilala niya sa mga beaches na pinupuntahan. Napakatinik lang kaya hindi nahuhuli,” kaswal na wika ni Marco. “Actually, mas prefered niya ang mga dalagita. Medyo may pagka-pedophile siya. Pero dahil siguro nagkakilala kayo, kaya napunta sa iyo ang kanyang atensiyon.”

Nanlumo si Jean. Akala pa naman niya ay makaka-hook na siya ng matabang isda.

“Oh, God! Hindi ko alam!” Kilabot na kilabot siya sa isiping maling lalaki pala ang namataan niya.

“So, didistansiya ka na sa kanya mula ngayon?”

“O-oho,” nakayuko ang ulong tumango na lang siya.

“Good!”

“Sir, paano nga ho pala kung siya ang lumapit? I mean, kung magtaka kung bakit ako umiiwas at sundan-sundan ako?”

“Lumayo ka at huwag na lang siyang pansinin. Ibig sabihin kapag kinulit ka niya ay talagang ikaw na ang naiispatan niya na biktimahin. At siguradong magsasawa iyon kapag umiiwas ka na at maghahanap na lang ng bagong mabibiktima.”

“Sige ho.”

“Good! So, confidential ang usapan nating ito, ha? Hindi mo babanggitin sa kanya na may mga matang nakasubaybay sa kanya habang nagbabakasyon siya dito sa resort?”

“Oho naman.”

“Good.”

Nang makaalis na si Marco, natulala na lang sa kawalan ang dalaga.

Hmp! Wala pa yata talaga akong swerte na makatagpo ng lalaking hahango sa akin sa kahirapan, himutok niya.

Nagkulong na lang si Jean sa kuwarto niya maghapon. Malapit nang dumilim ng may kumatok sa pinto.

“Sandali!”

Para lang magulat nang mapagbuksan niya ang isang lalaking akala niya ay hindi na muling makikita.

“Good afternoon, Ma’am, titingnan ko po ang tubo ng banyo at shower ninyo,” nakangiting wika nito.

“H-ha? Bakit?” nakataas pagdaka ang kilay na tanong niya.

Mabilis na humagod sa kabuuan nito ang kanyang tingin.

Kagaya noong isang araw, sandong puti na hakab sa katawan ang suot nito. Pantalong maong na kupas at may sira sa tuhod.

Pero ewan ba niya, bakit hindi nakabawas iyon sa taglay na karisma ng lalaking ito.

“Ah, ako ho ang bagong tubero rito, utility man at puwede na ring boy. Iniutos ho sa akin ni Mr. Marco Fuentebella na i-check ang lahat ng tubo at wire ng bawat kuwarto.”

“Pero wala namang diprensiya ang mga tubo rito at —”

“Check-up lang ho talaga. Baka raw ho kasi may mga kalawang na o leak ang tubo. Sa ibang suite ho kasi ay mahina raw ang akyat ng tubig.”

Hindi niya gusto ang ideyang papasok sa silid niya ang lalaking ito, lalo na ang isiping isa lang pala talaga itong boy, tubero, mahirap na tao, pero ano ba ang choice niya? Order pala iyon ng amo.

“S-sige, pumasok ka.” Niluwangan niya ang bukas ng pinto at bahagyang umiwas sa daraanan nito.

“Salamat ho.”

Pero hindi sapat iyon para hindi niya malanghap ang mabangong sabon na ginamit nito.

Bagong paligo ito, for sure. Pero walang ginamit na anumang mamahaling pabango. And yet, parang ang sarap nitong langhapin.

Pinigil niya ang sarili na mapapikit.

“Ah, Ma’am, saan ho ang banyo?” biglang baling nito sa kanya.

“H-ha? Ah, that door!” Biglang tumaas ang kilay niya. Bigla kasi siyang nag-alala na baka nakita nito na namumungay na ang kanyang mga mata dahil sa nalanghap ang bango at lalaking-lalaki nitong amoy.

“Ah, salamat ho.” Humakbang na ito patungo roon. Nanatili naman siyang nakatayo sa may pinto at sinadyang huwag isara iyon.

Hah! Baka mamaya ay maloko pala ang isang ito at kapag isinara ko ang pinto ko ay kung ano ang maisipang gawin sa akin. Nakataas pa rin ang kilay na humalukipkip siya at sumandal sa gilid ng pinto.

Natatanaw niyang nasa loob ng banyo ang lalaki, may kinakalikot, may mga gamit na tumutunog, pero wala siyang pakialam.

Boy lang siya, tubero, hmp! Sayang talaga! bulong ng kanyang isip.

Pero nasulyapan niya ang mamasel nitong braso na bahagyang natatanaw buhat sa pinto.

Oh my! Ang macho talaga niya! Parang ang sarap yumakap. Bigla niyang naipilig ang ulo. How dare you, Jean Del Sol! Para ka namang hindi nakakakita at nakakaharap ng macho.

Ilang sandali pa ang lumipas, naiinip na siya at nangangawit.

“Matagal pa ba ‘yan?”

Bahagyang isinungaw ng lalaki ang pawisan nitong mukha.

“Sandali na lang, Ma’am.” Muli itong nawala. “Okay na, Ma’am.” Mayamaya ay lumabas na bitbit ang tool box na kinalalagyan ng kung anu-anong kagamitan.

“Okay.” Nakahalukipkip pa rin siya at hindi nag-abalang sulyapan ito sa mukha.

“Ah, Ma’am, hindi ba ikaw ‘yong babaeng nasa dalampasigan noong isang araw?”

“Ha?” Napatingin siya rito.

Muli ay nakita niya ang ngiting iyon. Parang gusto yata niyang ma-mesmerized.

“Mas maganda ka pala sa malapitan. Baka naman puwedeng makipagkilala sa iyo?”

“Ano?” Lalong nanlaki ang mga mata niyang nakatitig sa mukha nito.

“Ako nga pala si Josh Montemayor. Anong pangalan mo?” Inilahad pa nito ang palad sa kanya.

Maang na napatitig siya sa mukha nito, pagkuwa’y sa nakalahad na palad.

Malaki ang palad nito, mahahaba ang daliri, pero kahit maputi iyon, bigla siyang nandiri nang makitang may itim-itim na animo grasang nakakapit doon.

Oh, how dare this man para makipagkilala sa kanya!

“Puwede ba, kung tapos ka na sa ginagawa mo, lumabas ka na sa kuwarto ko?” nakataas ang kilay na wika niya.

“Ha?”

“At puwede ba, hindi ako nakikipagkilala kahit kanino, ano?”

Ilang sandaling napatitig sa mukha niya ang lalaki, mayamaya ay napalis na ang ngiti sa mga labi nito.

“Ang suplada mo naman. Komo ba boy at tubero lang ako, ganyan ka na?”

“Puwede ba? Huwag mo akong piliting bastusin ka, ha? Lumabas ka na!”

“Sige.” Malungkot itong humakbang palabas., “Pero alam mo, sayang ka.. Ang ganda mo nga, namimili ka naman ng mga taong kakausapin mo nang matino,” wika nito bago tuluyang lumabas.

“Ano?”

“Pero kung minsan, walang pinatutunguhang maganda ang ganyan. Baka mapahamak ka.”

“Aba’t —”

Ngunit tuluyan na itong humakbang palayo.

“Tse!” Pabalabag niyang inilapat pasara ang pinto.

Ang hudyong ‘yon! Akala mo’y kung sinong mangaral. Bakit, dapat ba akong makipagkamay sa kanya gayung ang dungis ng kamay niya!

Nagdadabog pa rin na pumasok na lang siya sa banyo para mag-shower. That way baka maalis ang init ng kanyang ulo.

Itutuloy...